اعتکاف ، عبادتی مستقل
مرحوم مقدس اردبیلی که توانست هم در
علم، محقق و هم در عمل، منزّه و مقدّس باشد، بیان شیوایی دربارهٴ
اعتکاف دارد. او مىفرماید: مبادا کسی گمان کند که اعتکاف، مقدّمه است برای عبادتی
دیگر. کسی که با طهارت وارد مسجد مىشود و روزه مىگیرد و قصد مىکند که قربهً الی
الله اعتکاف کند این خود، عبادت است؛ نه این که اعتکاف شرط و مقدّمه برای عبادتی دیگر
باشد. اعتکاف عبادت مستقلّ است. همانگونه که هر یک از حجّ، عمره، روزه و نماز
عبادتهایی مستقل هستند .
اعتکاف بندگان صالح
از اینکه گفته شد روزه با همهٴ فضیلتی که دارد شرط اعتکاف است، روشن مىشود
که انسان معتکف، در پیشگاه ذات اقدس اله عکوف و اقبال دارد و غیر خدا را کنار زده
است.
اگر معتکف در پیشگاه خدایی که ﴿لم یکن له کفواً أحدٌ﴾ اعتکاف
کرده، پس هیچ عکوفى، همتای اعتکاف او نیست؛ زیرا ارزش و منزلت هر اعتکافی به ارزش
مبدئی که اعتکاف در پیشگاه او و برای اوست، بستگی دارد. پس هیچ اعتکافی کفو و
همتای اعتکاف بندگان صالح خدا نیست.
از آن جا که ذات اقدس اله برای اعتکاف، حرمت قایل شده است، آن
انسان کامل یعنی رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در بسیاری از مواقع به
خصوص ماه مبارک رمضان و بالاخص در دههٴ
سوم آن، در مسجد معتکف مىشد.
آنچه در این باره از عترت طاهرین (صلواتالله علیهم)
رسیده آن است که کمترین مدت اعتکاف سه روز است . این نظریه نه تفریط یک ساعت را
دارد و نه افراط ده روز را. حضرت آیت الله جوادی
آملی،کتاب حکمت عبادات ص۱۸۵