اعتکاف و عکوف باطل و محرّم

اعتکاف، از برجسته‏ترین مقام بندگی و بردگی در پیشگاه ذات اقدس اله است. عدّه‏ای همین عکوف و اقبال و تعظیم را در برابر «اوثان» و «اصنام» داشته‏اند؛ مانند سامری که در برابر گوسالهٴ خود عکوف داشت. خداوند متعال بر روی همهٴ اعتکافها و بندگیهای دروغین، مُهر بطلان زده است.
ذات اقدس اله، سخنان یاوه و بیهوده بت‏پرستان و دوگانه‏پرستان را این گونه نقل مى‏کند: ﴿فأتوْا علی قومٍ یعْکفون علی أصنامٍ لهم قالوا یا موسی اجْعل لنا إلهاً کما لهم الهه قال إنکم قوم تجْهلون﴾  بنی اسرائیل به گروهی رسیدند که با تواضع و خضوع گرداگرد بتهایشان جمع شده بودند. آنان به موسی گفتند: تو هم برای ما خدایی قرار بده، همانگونه که آنان خدایانی دارند؛ موسی گفت: شما مردمی جاهل هستید.
در جایی دیگر از زبان حضرت موسی(علی نبیّنا وآله وعلیه السّلام) دربارهٴ سامری مى‏فرماید: ﴿وانْظر إلی إلهک الّذی ظلْتَ علیه عاکفاً لنحرّقنّه ثمّ لنفسفنّه فى‏الیمّ نسْفاً﴾  و نگاه کن به معبودت که پیوسته بر آن معتکف بودى؛ آن را خواهیم سوزاند و ذرّات آن را به دریا مى‏ریزیم.
عکوف در این آیه همان اقبال و تعظیم و گرایش و کُرنش است؛ که چون در مقابل باطل بوده، مردود و نکوهیده است.
پیامبران بزرگ الهی از جمله ابراهیم خلیل (علیه‏السلام) مردم را از خضوع و عکوف و کرنش در برابر بتها باز داشته‏اند. در قرآن مجید از زبان حضرت ابراهیم مى‏خوانیم که به عمو و قومش گفت: ﴿ما هذه التماثیل الّتی أنْتم لها عاکفون﴾  این مجسّمه‏ها و بتهایی که بر آن عکوف و کُرنش مى‏کنید، چیست؟
این گونه عکوفها، همگی باطل و محرّم است؛ ولی عکوف و اعتکاف با آداب و سنن خاص خود که تنها برای ذات اقدس اله باشد، صحیح و مشروع و سازنده است. حضرت آیت الله جوادی آملی،کتاب حکمت عبادات ص۱۸۴