از آنجا که مصلحت قلب و روح انسان، و استقامت او در طی مسیر سیر و سلوک الی الله متوقف بر این است که رو به سوی خدا کند، و جمع آوری پراکندگیهای توجهات قلبی تنها در سایه روی آوردن به پروردگار امکان پذیر است، و زیاده روی در خوردن و آشامیدن و آمیختن با مردم، و سخن گفتن و خوابیدن از چیزهایی است که باعث پراکندگی توجهات قلبی می گردد، و انسان را به هر وادی می کشاند، و از سیر الی الله باز می دارد، یا حرکتش را در این مسیر کند می کند، یا او را متوقف می سازد، لهذا رحمت پروردگار متعال اقتضا کرده که با تشریع روزه مانع زیاده روی آنها در خوردن و آشامیدن شود، و قلب و روح آنان را از شهوات مانع سیر الی الله خالی کند، و البته روزه را به مقداری واجب کرده که به مصلحت انسان است، و منافع او را در دنیا و آخرت تامین می کند، و مانع مصالح حال و آینده او نمی شود، و ضرری به وی نمی رساند.
و برای پیشگیری از زیاده روی در اختلاط با مردم اعتکاف را تشریع نمود، اعتکافی که روح و هدف آن توقف و توجه قلب بسوی خداوند متعال، و نجات آن از پراکندگیها و خلوت با خدا و انقطاع از مردم و اشتغال به پروردگار متعال است، تا اینکه هم و غم قلب و روح معتکف ذکر و یاد و حب و توجه به خداوند باشد، و توجه به خالق جایگزین انس با مخلوق شود، و سراسر ذهن و فکر او را توجه به جلب رضایت پروردگار فرا گیرد، تا در نتیجه برای وحشت قبر، که هیچ انیس و یاوری جز خداوند متعال نخواهد داشت، آماده شود، و جز به دیدار خداوند خوشحال نشود، که فلسفه اصلی و مهم اعتکاف همین مطلب است. و برای جلوگیری از زیاده روی در گفتار، به مومنین دستور داده شد که زبان را از هر سخنی که برای آخرت آنها سودی ندارد نگه دارند.
ثبت دیدگاه