آیین اعتکاف در صحنه فرهنگی کشور، به یک پدیده شگفتانگیز تبدیل شده که در آن، دو مفهوم ظاهراً متضاد، یعنی خلوت به معنای انزوای معنوی و ارتباط فردی با خدا و جلوت به معنای حضور اجتماعی و نمایش جمعی ایمان، به نحوی هنرمندانه با یکدیگر تلفیق شدهاند.
اعتکاف، صحنه تجلی یک اجتماع عظیم از مؤمنانی است که هر یک در عین حضور در میان دیگران، به دنبال عمیقترین خلوت روحانی خویش هستند.
این رویداد، هم یک ریاضت درونی و فردی است و هم یک مانور قدرتمند معنوی در سطح ملی و حتی جهانی، که به یکی از بالغترین الگوها برای نمایش وضعیت دینداری کشور تبدیل شده است.
اعتکاف در جوهره خود یک ریاضت داوطلبانه است که معتکف با محبوس کردن اختیاری خود در مکانی محدود و ایجاد محدودیت برای جسم، ظاهرا شدیدا درون گرا شده است.
در حالی که هر معتکف در پی رشد معنوی خویش است، برآیند این خلوتهای فردی، یک جلوت خیرهکننده با پیامدهای عمیق اجتماعی است. حضور گسترده مردم، بهویژه جوانان، در مساجد برای اعتکاف، به یک نمایش قدرتمند از سرزندگی دین در جامعه تبدیل شده است. امروز فضای اعتکاف به عرصه ای تبدیل شده است که از انزوای درونی با حضور صدها هزار نفر در مساجد کشور، با آداب یکسان و در حال انجام اعمال عبادی مشترک، یک جلوت باشکوه و یک اجتماع معنوی قدرتمند و ملّی شکل گرفته است.
این رویداد، روایتی بصری و انکارناپذیر از هویت معنوی جامعه ایران ارائه میدهد و خط بطلانی بر نظریههایی میکشد که از سکولاریزاسیون قطعی و مرگ دین در عرصه عمومی سخن میگویند. اعتکاف به عنوان یک ابررویداد معنوی، هم انسجام داخلی جامعه مؤمنین را تقویت میکند و هم در سطح بینالمللی، تصویری متفاوت و عمیق از ایران به نمایش میگذارد؛ تصویری که در آن، معنویت یک جریان زنده و پویاست.
ثبت دیدگاه